Η βία στα παιδιά

(από μια τρίτεκνη μάνα που έκανε και λάθη)

Το να μεγαλώνεις παιδιά, δεν είναι εύκολο πράγμα. Πρέπει το ζευγάρι που θα αποφασίσει να κάνει παιδί, να συζητήσει για το πως θα το μεγαλώσει (θα μου πείτε ποιος το κάνει). Δεν είναι μόνο η υπομονή που πρέπει να έχει το ζευγάρι, αλλά και η μεταξύ τους συνεννόηση. Το παιδί, από βρέφος είναι απαιτητικό (κλαίει κάθε δύο ώρες για το γάλα του). Έτσι ξέρει ότι με το κλάμα επικοινωνεί με το περιβάλλον του και με αυτόν τον τρόπο, εκφράζεται. Αργότερα χρησιμοποιεί το κλάμα για κάθε τι που επιθυμεί. Πολλές φορές με διάφορους τρόπους προσπαθεί  να εκβιάσει τους γονείς του προκειμένου να αποκτήσει αυτό που θέλει. Μεγαλώνοντας, μπορεί να φωνάζει, να θυμώνει ή να γίνεται άγριο.

Τι θα κάνουμε τότε; Πώς θα αντιμετωπίσουμε μια τέτοια κατάσταση; Θα εφαρμόσουμε βία;

 Δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε ποτέ σωματική βία στα παιδιά.

Η επιθετικότητα στον άνθρωπο (όπως και στα ζώα) είναι γραμμένη στα γονίδιά του. Είναι το αίσθημα αυτοσυντήρησης. Μεγαλώνοντας όμως το παιδί, μεγάλη επιρροή παίζει το περιβάλλον. Αν το παιδί ζει σε ένα βίαιο περιβάλλον και ακούει φωνές, βρισιές και σε μερικές περιπτώσεις ξυλοδαρμούς, τότε με το δίκιο του, θα γίνει βίαιο. Αν πάλι δεν υπάρχει συνεννόηση στο ζευγάρι και άλλα λέει ο μπαμπάς και άλλα η μαμά, τότε πάλι το παιδί με βίαιο τρόπο θα απαιτήσει αυτό που επιθυμεί, ξέροντας ότι κάποιος θα του κάνει το χατίρι.

Η σωστή συμπεριφορά των γονέων, είναι αυτή που θα κάνει ένα παιδί να σταθεί στην κοινωνία, σαν σωστός άνθρωπος.

Μα πώς θα το μάθουμε  να φέρετε σωστά;

Θέτουμε ορισμένα όρια, ορισμένους κανόνες (ξέρω ότι δεν είναι εύκολο), πρέπει να του εξηγήσουμε γιατί υπάρχουν αυτοί οι κανόνες. Αλλά, προσοχή, τους κανόνες αυτούς, πρέπει να τους τηρούμε και εμείς. Δεν πρέπει π.χ. να έχουμε την απαίτηση, να φορά την ζώνη του στο αυτοκίνητο και να βλέπει εμάς να μη φοράμε.

Το παιδί παρατηρεί τα πάντα και μας κρίνει διαρκώς, γίνεται ένα μικρό αντίγραφο του εαυτού μας.  

Αρα, αν το παιδί έχει μια άσχημη και βίαια συμπεριφορά, εμείς .... θέλουμε το ξύλο.   Υπάρχουν πολλοί τρόποι να τιμωρήσουμε ένα παιδί, αν δεν υπακούσει, π.χ. να του στερήσουμε μία έξοδο, ένα παιχνίδι ή ένα γλυκό που του αρέσει, ξέροντας ότι την επόμενη φορά που θα είναι υπάκουο, θα το απολαύσει.  Προσοχή όμως να είμαστε σταθεροί, γιατί, αν καταλάβει υπαναχώρηση ή αδυναμία, τότε  χάσαμε το παιχνίδι. Προσοχή, επίσης, να έχουμε κοινή γραμμή και οι δύο (όχι ο ένας τιμωρεί και ο άλλος κάνει τον καλό και συγχωρεί).

Να εξηγούμε, στα παιδιά μας τα πάντα (και ας μη τα καταλαβαίνουν), όχι  ψέματα , διότι αν χάσουν την εμπιστοσύνη τους σε μας, έρχεται τότε ο φίλος (που είναι παντογνώστης), και του εξηγεί με τον δικό του λάθος  τρόπο.

Αν το παιδί μας έχει εμπιστοσύνη και συζητά μαζί μας τα πάντα,  θα μεγαλώνει σωστά και θα έχουμε τον έλεγχο μέχρι να μεγαλώσει και να αποφασίζει μόνο του.

Γνωστά  όλα αυτά θα μου πείτε. Να τα εφαρμόσουμε λοιπόν.